NURİ PAKDİL 'DİRENİŞ HATTINDA BİR DEVRİMCİ'

Nuri Pakdil, 1930’lu yılların Türkiye’sinde doğmuş; yaşadığı çağa tanıklık ederek, sanat-edebiyat savaşımını İslam siperinden vermiş, kendisini ‘Müslüman Devrimci’ olarak tanımlamış yazar, şair ve düşünce adamıdır. Seksen beş yıllık ömrüne kırktan fazla kitap sığdırmış; Türk edebiyatında yerli düşüncenin savunuculuğunu yapmış, 1969-1985 yılları arasında Edebiyat dergisini çıkararak, bir edebiyat okulu işlevi gören dergisinde sayısız öğrenci yetiştirmiş bir entelektüeldir. Tüm hayatı boyunca ömrünü tek bir ideale adamış ve bu idealden tek bir gün dahi ödün vermemiş bir Müslümandır.

Onun bütün hayatı inandığı ve yürekten bağlı olduğu “İslam Öğretisi”ne hizmet etmekle geçmiştir. Sanatçılığının ve edebiyat adamlığının yegâne gayesi bu olmuştur. Çıkardığı dergi ve kırktan fazla kitabının amacı tam da inandığı öğretiyi anlatmaktır. Sanat edebiyat sadece inandığı öğretiyi anlatmanın estetik imkânlarını kullandığı araçlar olmuştur. Bu uğurda ömrünün sonuna kadar şiir, deneme, tiyatro, günlük, mektup türünde kitaplar yazmış, çeviriler yapmıştır.

YARASINI SAKLAYAN ŞEHİRLER

“Yeryüzünde bir yolcu olan insanın evi kalbidir. İnsanın yeryüzü yolculuğu aslında kendi evine varmak içindir. Bütün yolculuklar bir bakıma insanın kendi içine, kendi kalbine, kendi sılasına varmak için yapılır. Kalbin evi ise insanın ebedi sılası olan öte dünyadır. Bu yüzden evden her ayrılış bir gün geriye dönüşü başlangıcı, her yolculuk hem başlangıç hem de sondur.

Bu kitapta anlatılan şehirlerin birçoğu kitabın adı gibi yarasını saklayan şehirlerdir.

İstanbul, Ankara, Maraş ve Kudüs’e dair izlenimler Nuri Pakdil ve Cahit Zarifoğlu’nun kılavuzluğunda yazılmıştır.

Batı şehirlerindeki izlenimler ise daha çok bu şehirlerin görünmeyen yüzüne tutulan birer aynadır.” Bu kitap Âtıf Bedir’in “yazı ustalığı”nı daha görünür kılıyor.

HAR

Yakarken ömür makamı ahlar şarkısını

Sözlerden ari bir güfte yaz gönül kafesime

Bestelesin onu seher vakti ötücü kuşlar

Kuru otlarla söylesinler o can ezgisini

Mahcubum isteyemem affımı bu günahkâr dilimle

Dilerim gufran olan bağışlar son nefesimde

RÜZGARIN DİLİ LÂL

Hangi yanımı alıp götürdün

ruhum tebaası isyan eden ülkedir

şimdi hangi bahçenin içli zamanıdır

bir çiğ tanesi düşer, yaprak incinir

kalan yanımda bir şehir ayazı saklarım

kederli evlerin söner ışıkları

karanlık incinir

Ağarırken sissiz yamaçlar

yoksul evlerden süzülür ihtiyar gölgeler

uzun bir şiir akar geceden sabaha

geçer gözleriyin karasından zühre yıldızı

toplarım toplarım tükenmez

saçlarına yağan yakamozları

GÖKYÜZÜNDE ARICIK KUŞLARI

Sonunda bağın olması gerektiği yere ulaştık.

Üzüm bağı yerinde yoktu.

Üzüm tevekleri yoktu.

İncir ağaçları yoktu; incir kuşları yoktu.

Bağın olduğu yer kocaman bir çam ormanı olmuştu.

Ama ceviz ağacı orada duruyordu.

Artık yaşlanmış, kurumaya yüz tutmuştu.

Sanki bizi beklemişti bunca yıl.

Belki de geldiklerinde burada bulunayım; yabancılık çekmesinler diye

düşünmüştü.

O ceviz ağacı da olmasa ne yapardık bilmem.

Sonra uzun uzun baktık gökyüzüne.

Artık gökyüzünde arıcık kuşları da yoktu.

Belki de tüm bu yaşadıklarımız bir düşten ibarettir.

Şimdilerde o güzel günleri görerek büyüyen her insan bir düşte yaşar gibi

yaşamaktadır hayatı.

Sabah olacak, annemiz başucumuza gelecek ve “Kalk yavrum gün öğlen

oldu...” diyecek.

Oysa güneş daha doğmamış olacak.

O zaman biz de uzun bir rüyadan uyanacağız ki hâlâ çocuğuz ve

cennetimizdeyiz.

Tüm bu yaşadıklarımız yalnızca kötü bir düşten ibaretmiş.

Gözlerimizi ovalayarak gökyüzüne bakacağız.

Gökyüzünde arıcık kuşları uçuşacak.